Beni Yurt Dışının Yağmurlarında Yıkasınlar...

Offf... Yine çok sıkıldım. Canım ne kitap okumak, ne dizi seyretmek, ne film seyretmek, ne de gezmek istiyor. Ara ara olduğu gibi yine Türkçesizleşme, yabancılaşma, yalnızlaşma isteği ile doldu.Biri alsın beni götürsün bir ülkeye ve desin ki "Narsist al sana iş, al sana yeni şehir, al sana yeni dil, al sana istediğin değişiklik. Kal burada istediğin kadar..." Ama işte ne bana biri çıkıp diyor ne de benim bu denli değişikliği yapabilecek özgürlüğüm var.

Ama deseler ki "tamam narsist gideceksin gönderiyoruz, neresi olsun ?", neresini istemem ki :)
Mesela Bakü, bayılıyorum o şehre hiç düşünmem açıkçası. Yada Hindistan da bir yer -neresi olursa-, İngiltere belki -kulağa şiir gibi gelen aksanlarına hastayım- veya Kore en veya Çin yada neresi olursa... Amaç yeni insan, yeni kültür, yeni yemekler, yeni dil ve en tabi için de korkunun da harmanlandığı yoğun heyecan...Bayılırım...

Yanlış bir anlaşılma olmasın yurt dışı hayranlığı olup da ülkesini sürekli acımasızca olumsuz anlamda eleştiren bir insan değilim. Hatta aksine milliyetçi kabul edilecek düzeyde ülkesine ve diline ve tabi insanına -yaşayan herkesine, hiç bir ayrım olmadan- hasta bir insanım. Gezenti bir ruha sahip olmamdan mütevellit imkan ve fırsat buldukça da gezerim her bir toprağımı. Ama tek toprak, tek kültür biz değiliz ve ben insanı izlemekten, görmekten, anlamaktan aldığım keyfi hiç bir şeyden almıyorum. Biline...

Uzun lafın kısası ben düştüm insan sevdasına, yolumu kaybettim yine. Ne bulabiliyorum yolumu ne de tam kaybolmayı becerebiliyorum. Kaldım bir arafta...

Not: Özgürlüğümün olmamasındaki kastım sorumluluklarımdır. Bırakamayacağım, terk edemeyeceğim gönüllü sorumluluklarım var. Bir gün belki...