Selamlar,
Yeni diziyle koştur koştur geldim. Its ok to not be okay, ismini her yerde görmüşsünüzdür eminim. O zaman anlatalım !
Diziyi herkes çok övdü, çok beğendi ve bangır bangır da her yerde yorum yaptı. Gelgelelim ki ben diziyi o kadar çok beğenmedim hatta başlarken çok umutluydum çünkü kardeş, aile olma hikayelerini çok severim. Dizi kötü değil bunu kabul ediyorum ama daha iyilerini de gördüm diyebileceğim kadar iyiydi.
Otistik bir abi, ona kendini adamış bir kardeş ve antisosyal kişilik bozukluğu olan bir çocuk kitabı yazarından oluşan bir grup insanın yalnızlıklarından kurtulup aile olma sürecini anlatan bir dizi. Konusu sıcacık değil mi ? Aile olma süreçlerinde ki tökezlemeleri, yapay iyilikler yerine gerçekçi edilen kavgaları, üzüntüleri, sevinçleri her şeyi güzeldi ama gel gör ki ben ara ara daraldım, sıkıldım. Açıkçası kararsızım, başka zaman olsa yine sıkılır mıydım yoksa pandemi sürecinin getirdiği darlaklık ve bunalım nedeniyle mi sıkıldım emin değilim. Pişman mıyım ? Değilim !
Otistik abinin kelebek takıntısı çok gerçekçi işlenmişti, yazar kadının sonda dahi değişmemi gerçekçilik açısından çok başarılıydı ve başrol erkeğin yavaş yavaş ve dozajında değişmesi dizi de çok iyi oturmuş noktalardı. Bence izlerken ara ara düşen tempodan sıkılma riskine rağmen genel anlamda izlenebilir bir yapımdı.
İzlenebilir, güzel ama illaki izlenmesi gerek diyemem ! En azından şimdilik fikrim bu.
Şunu da eklemek istiyorum ki dizinin sonunu güzel bağladılar bence ve bilen bilir kore dizilerinin kronik bir sonu bağlayamama sorunu var. hahahahah
Not: Dizi de çok şahane bir ikinci çift var, izlerken bayılacaksınız !
